Na de geboorte van de kleine moesten we langer in het ziekenhuis blijven. De baby kreeg glucosetesten ivm zijn lage geboortegewicht. Met de baby lag ik alleen in een zaal. Normaal zou je denken luxe, maar ik was best wel teleurgesteld in de kraamzorg van het ziekenhuis. Ik voelde mij vooral eenzaam. En ik miste de begeleiding van een eigen kraamverzorgster, zoals thuis.
Drukke verpleegsters kraamzorg ziekenhuis
De verpleegsters die de kraamzorg in het ziekenhuis gaven, waren druk. Hun hoofdtaak was: zorgen dat je de uitrusting hebt voor het geven van voeding aan de baby. En af en toe de kruiken verwisselen. Als ik hulp nodig had, kon ik roepen zeiden ze. En ik moest doen wat ik thuis ook zou doen… In andere woorden, de begeleiding is: zorg er aub even voor dat je jezelf redt, ok?
Ja maar, eh, het is voor mij alweer 3,5 jaar geleden en ik weet niet meer precies hoe alles gaat!
Ik heb ff wat empathie nodig!
Ik vond de zusters wel aardig, maar toch vooral ‘zakelijk’ aardig. Je wilt soms gewoon iemand die zich een beetje om je bekommerd, maar dat is er niet bij. Zijn ze te druk voor of dat hoort niet tot hun takenpakket? En dat terwijl ik wel wat support gebruiken, want ik maakte mij best zorgen omdat het voeden niet zo goed ging.
Te hoge verwachtingen kraamzorg ziekenhuis..
Anyway, ik moest op de kraamafdeling dus echt goed zelf vragen stellen en niet afwachten. Als kraamvrouw dus veel initiatief nemen en voor jezelf opkomen. Bijvoorbeeld even aan de bel trekken als je bijvoorbeeld twijfelt of je bloedverlies wel normaal is. En als de kraamverbanden in de wc op zijn, toch zelf maar de laatjes open te trekken.. En vragen of een zuster misschien wil proberen een flesje te geven? Omdat bij jou de kleine de fles niet pakt. En de zuster die geeft je het idee dat dit wel bijzonder is dat je het vraagt..
Ik miste echt een eigen kraamverzorgster zoals thuis..
Er wordt dus veel zelfredzaamheid van je gevraagd. Een kraamverzorgster thuis is continu bij je en geeft bepaalde belangrijke info volgens een vast programma. Dan weet je zeker dat je geen info mist. En ik vind zo’n vast gezicht fijn. Maar misschien ben ik wel verwend.. Of had ik net pech en was het erg druk op de kraamafdeling in het ziekenhuis?
Overigens had mijn nichtje, die ook moest blijven na de geboorte van haar kind, andere ervaringen hoor van de kraamzorg in het ziekenhuis. Bij haar hadden de zusters destijds alle tijd en aandacht voor haar.
Deze geboorte was natuurlijk niet mijn eerste keer, dus misschien moet ik niet zo pieperen? En was het logisch dat de verpleegsters zo kort van stof waren? Maar helaas was ik dus erg onzeker hoe alles moest, ook weer bij de vierde. En het contrast is zo groot met een kraamverzorgster aan huis, die je een beetje vertroetelt. En ook veel ervaring heeft om flesjes te geven aan baby’s die moeilijk drinken. Bij mijn tweede ging drinken ook moeizaam. En de kraamverzorgster zorgde toen dat het goed op gang kwam.
Ik kreeg heus wel een kopje thee aangeboden tussendoor, ook de maaltijden waren goed geregeld. Maar je hebt toch iets van ‘empathie’ nodig. En dat is natuurlijk voor drukke zusters ook niet iets wat je kunt geven als je druk bent.
En ik begrijp ze ook wel ergens. Als ik moe en druk ben, kan ik mijn kinderen heus nog wel eten geven. Maar echt aandacht geven, daar bezuinig je dan op, omdat dit de meeste energie kost. Conclusie, je moet gewoon erg lief voor jezelf zijn en geen hoge verwachtingen hebben. Dat voorkomt teleurstelling.
Bij het ontslag wel wat medeleven
De ochtend van het ontslag werden nog net snel even mijn temperatuur en hartslag/bloeddruk (?? ik weet het niet meer zo goed wat precies) gemeten.
De zuster die ik daarna mijn ontslag regelde, vond ik dan wel heel menselijk. Ze vroeg of ik zelf ook wel mijn rust zou pakken. Ik vond die erkenning gewoon wel heel fijn. Zij zorgde dat ik toch met een ietwat tevreden gevoel afscheid kon nemen van het ziekenhuis..